قدیمی ترین کتابی که از حضرت رقیه (علیهاالسلام) به عنوان دختر امام حسین (علیه السلام) یاد کرده است و شهادت او را در
خرابه شام می داند،
همین کتاب است. این کتاب، اثر عالم بزرگوار، شیخ عمادالدین الحسن بن علی بن محمد طبري امامی است که به امر وزیر
بهاءالدین، حاکم
اصفهان در روزگار سلطنت هلاکوخان، نوشته شده است. به ظاهر، نام گذاري آن به کامل بهائی از آن روست که به امر بهاءالدین
نگاشته شده
است. این کتاب در سال 675 هجري قمري تألیف شده و به دلیل قدمت زیادي که دارد، از ارزش ویژه اي برخوردار است؛ زیرا به
جهت نزدیک
بودن تألیف یا رویدادهاي نگاشته شده  به نسبت منابع موجود در این راستا  حایز اهمیت است و منبعی ممتاز به شمار می رود و
دستمایه
تحقیقات بعدي بسیار در این زمینه قرار می گرفته است. شیخ عباس قمی در نفس المهموم و منتهی الامال، ماجراي شهادت حضرت
رقیه
(علیهاالسلام) را از آن کتاب نقل می کند. هم چنین بسیاري از عالمان بزرگوار مطالب این کتاب را مورد تأیید، و به آن استناد
کرده اند. این نگارنده،
کتاب دیگري به نام بشارة المصطفی (صلی الله علیه وآله) لشیعۀ المرتضی (علیه السلام) دارد که در این کتاب نیز به برخی
رویدادهاي پس از واقعه
عاشورا اشاره شده است. اولین منبعی که در آن تصریح شده که اسیران کربلا در اربعین اول، بر سر مزار شهداي کربلا نیامده اند،
همین کتاب
می باشد. او جریانی را از عطیه 18 دوست جابربن عبدالله انصاري نقل می کند که به اتفاق هم بر سر مزار اباعبدالله الحسین (علیه
صفحه 12 از 21 www.Ghaemiyeh.com پژوهشی در هویت تاریخی حضرت رقیه علیهاالسلام مرکز تحقیقات رایانهاي قائمیه اصفهان
السلام) و
شهیدان کربلا حاضر شده، اولین زائرین قبر او در نخستین اربعین حسینی می گردند. اما نگارنده سخنی از ملاقات جابر با اسیران
کربلا به میان
نمی آورد و بر خلاف آنچه در برخی مقتل ها نگاشته شده، هیچ ملاقاتی در این روز بین او و اسیران کربلا صورت نمی گیرد. 19
این موضوع نیز
نقطه عطف دیگري در امتیاز و برتري این کتاب می باشد.